„Gra w klasy” to jedna z najważniejszych i najdziwniejszych książek w historii literatury. Powieść, którą można czytać na kilka sposobów: skacząc po rozdziałach (jak w tytułowej grze), czytać po kolei wszystkie akapity. Albo kartkować według klucza zaproponowanego przez autora. Historia związku dwojga młodych ludzi, Magi i Oliveiry, włóczących się po paryskich kafejkach, bulwarach i podwórzach, jest punktem wyjścia do rozważań o literaturze, sztuce, filozofii i naturze świata. Pogmatwana narracja z plątaniną wątków, zdarzeń i tropów bez logicznego zakończenia i wyjaśnienia sugeruje, że istnieje drugie dno opowieści, którego odnalezienie zależy od woli i inicjatywy czytelnika. „Gra w klasy” opiera się odbiorcy i przez swoją wieloznaczność oraz niedopowiedzenie nigdy nie da się przeczytać do końca. Być może ta poetyka „dzieła otwartego” sprawiła, że wydana w 1963 r. powieść zrobiła zadziwiającą karierę i przyczyniła się do wybuchu światowego boomu na literaturę iberoamerykańską?

Niektórzy próbowali żyć tak, jak bohaterowie „Gry w klasy”. Grę, w którą Cortázar chciał bawić się z czytelnikami na kartach książki, przenieśli do rzeczywistości. Pisarza nachodziły studentki literatury. Godziły się odgrywać – tak jak Maga, bohaterka – role fatalnych kucharek, paradować w czarnych pończochach i palić gitanes’y, byle tylko pisarz uwiecznił je w kolejnych utworach.

Polskie wydanie „Gry w klasy” (1968) w świetnym przekładzie Zofii Chądzyńskiej błyskawicznie zniknęło z księgarń i wywołało modę na literaturę Ameryki Łacińskiej. Kolejne tomy słynnej iberoamerykańskiej serii Wydawnictwa Literackiego kupowało się spod lady.