Książka Klaudii Węc stanowi interesującą próbę wykazania, jak dalece Freudowska koncepcja genealogii ludzkiej podmiotowości, rozwijana później przez jego następców – jak np. Winnicott czy Lacan – może być źródłem inspiracji dla współczesnej pedagogiki. Publikacja przedstawia bowiem całkiem nowe spojrzenie na wiele zachowań dziecięcych, które noszą znamiona transgresji i są często błędnie rozpoznawane, jeśli w ich interpretacji wychodzi się od klasycznych doktryn pedagogicznych. Psychoanaliza pozwala też w całkiem niekonwencjonalny sposób – wykraczający zarówno poza podejścia o charakterze konserwatywnym, jak i radykalnie feministyczne czy queerowe – podejść do kwestii roli rodziców w procesie wychowawczym. Występuje w obronie zachowania w procesie wychowawczym znaczenia symbolicznej funkcji ojca, kluczowej podczas wkraczania dziecka w sferę kulturowo-społeczną.
prof. dr hab. Paweł Dybel ­(fragment recenzji)