Józef Michał Chomiński (1906–1994) uchodzi za najwybitniejszego muzykologa polskiego swojego pokolenia, nie tylko z racji ogromnego dorobku naukowego, stworzenia kanonu podstawowych podręczników akademickich dla studentów muzykologii, ale także dużej, wybitnej i rozpoznawalnej szkoły naukowej. Postać Chomińskiego jest dla historii muzykologii w Polsce kluczowa. Przede wszystkim dlatego, że w okresie działalności na dwóch pierwszych uniwersyteckich katedr muzykologii na Uniwersytecie Jagiellońskim (od 1911) i Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (od 1912), którymi kierowali Zdzisław Jachimecki (1882-1953) i Adolf Chybiński (1880-1952), dyscyplina ta nie była jeszcze w Polsce okrzepnięta instytucjonalnie, tj. złożona z odpowiedniej liczby placówek naukowych, działających różnych szkół badawczych z wybitnymi indywidualnościami naukowymi na ich czele. Powstanie środowiska muzykologicznego w Polsce wymagało przejścia pewnego progu ilościowego, jakim była seria czterech powojennych habilitacji na Uniwersytecie Poznańskim. Dopiero wyhabilitowane tam drugie pokolenie muzykologów (Hieronim Feicht, Zofia Lissa, Józef M. Chomiński, Stefania Łobaczewska) środowisko to stworzyło. Chomiński nie dość, że wywodził się z prężnie w okresie międzywojennym rozwijającego się lwowskiego ośrodka muzykologicznego, to sam stworzył po wojnie własną szkołę naukową, która jest pierwszą rzeczywistą szkołą naukową w polskiej muzykologii. Autor teorii sonologicznej wypromował dwudziestu dwóch doktorów muzykologii, spośród których połowa uzyskała później habilitacje, obsadzając najważniejsze stanowiska w różnych placówkach akademickich, naukowo-badawczych i wydawniczych.