Ryzyko katastrof rośnie na całym świecie. Liczba, specyfika i siła oddziaływania występujących w związku z tym zagrożeń nierzadko powodują przekraczanie realnych możliwości operacyjnych poszczególnych państw. Międzynarodowe mechanizmy ochrony ludności (UNDAC, INSARAG, NATO, UCPM) stanowią odpowiedź na potrzebę niesienia pomocy tym, którzy nie są w stanie sami sobie pomóc. Mechanizmy te z założenia mają służyć podnoszeniu efektywności współdziałania podmiotów ratowniczych, zwiększaniu świadomości i odporności społecznej oraz skutecznej i skoordynowanej pomocy ludności. Redukowanie ryzyka katastrof poprzez uruchamianie międzynarodowych mechanizmów ochrony ludności to intersująca poznawczo i praktycznie alternatywna forma dla klasycznego rozumienia zarządzania ryzykiem, tj. utożsamiania go przeważnie z działaniami zapobiegawczymi, przygotowawczymi i rekonstrukcyjnymi. Podkreśla bowiem istotność brania pod uwagę również kwestii reagowania jako integralnego elementu kompletnego cyklu zarządzania ochroną ludności (składającego się z zapobiegania, przygotowania, reagowania i rekonstrukcji-odbudowy). To klucz do redukowania ryzyk wtórnych oraz przeciwdziałania efektowi kaskadowemu rozwoju zagrożeń.




Redaktorzy naukowi