MIMO UPŁYWU PONAD PIĘĆDZIESIĘCIU LAT od jej powstania, Eroica Andrzeja Munka nie przestaje fascynować badaczy polskiego kina. Wracamy do niej ciągle, mimo że pół wieku historii Polski zrobiło swoje i znakomita większość dzieł spod znaku polskiej szkoły filmowej - z wyjątkiem kilku - należy dziś do przeszłości. Uwaga ta nie dotyczy jednak żadną miarą arcydzieła Munka, które przez lata zachowało swą witalność i głębię myśli. Broni się ono nadal przed bezlitosnym działaniem czasu zarówno dzięki swym wartościom artystycznym, jak i za sprawą niezwykle śmiałej i odważnej koncepcji dialogu artysty z krytycznie przez niego postrzeganą historią własnego kraju i społeczeństwa.

Najważniejsze w filmie jest spojrzenie. Spojrzenie, które przenika i przeszywa. Takie właśnie krytyczne, mądre spojrzenie na trudną przeszłość zawiera w sobie i odkrywa przed widzem Eroica. I ono właśnie stanowi, w moim przekonaniu, nieprzemijającą wartość tego dzieła.