Sztuka globalna stanowi dobitny przejaw kultury płynności, w której globalizacja rozsadziła wszelkie sztywne ramy pojęciowe i terytorialne. Kultura płynności emanuje nowym porządkiem wyznaczanym przez ponadnarodowe sieci powiązań, czyniąc rzeczywistość na poziomie lokalnym przestrzenią hybrydyczną. Jej poszczególne komponenty nie tworzą precyzyjnie wytyczonych obszarów, lecz swoiste krajobrazy o nieostrych granicach wypełnionych punktami stycznymi. Taka też właściwość charakteryzuje sztukę globalną, której płynność pochwycona zostaje przez działania o charakterze rynkowym. W strukturach instytucjonalnych pojawiają się nie tylko podmioty związane z historią sztuki, działalnością muzeów czy krytyką artystyczną, lecz także prywatne inicjatywy i indywidualni kolekcjonerzy kształtujący upodobania lokalnych grup odbiorców sztuki. Jednoczeście w świecie sztuki globalnej zacierają się podziały na sztukę etniczną, artystyczną, wysoką czy popularną.