Jules Barbey d'Aurevilly (ur. 1808 – zm. 1889) to wielki skandalista doby romantyzmu, we Francji uchodzący do dziś za klasyka tej miary co Balzak czy Zola i równie jak oni poczytny. Barbey to jednak nie tylko dziecko swoich czasów, ale wielka osobowość czynnie wpływająca na kształtowanie się prądów i mód literackich epoki. Silnie oddziaływał na wyobraźnię późniejszych twórców. Echa jego wpływów pobrzmiewają wyraźnie w prozie Marcela Prousta i Henry'ego Jamesa. Wiele z jego dzieł zostało zekranizowanych.

O Oczarowanej (1854) sam Barbey d'Aurevilly pisał, że „to Szekspir na mokradłach Contentin”. Naruszająca wszelkie tabu historia zakazanego romansu mężatki i księdza była dla autora pretekstem do drążenia istoty kondycji ludzkiej. Na przykładzie tej miłości „[...] autor przekonuje, że tylko piekło jest w stanie wytłumaczyć istnienie nieba. Ale opisuje nam wyłącznie piekło, wieczne i bezlitosne, w którym samotny człowiek ma tylko jeden wybór: między buntem a niewolnictwem. Za wzór buntu służy mu dumna samotność, bunt i wreszcie upadek Szatana.” (ze wstępu Marka Dębowskiego)