Autor w książce skupia się na wieloznaczności terminu „egzystencjalizm” oraz bada niespokojne granice literatury i filozofii, ich wzajemne przenikanie się i oddziaływanie. Wykazuje, że egzystencjalizm nie był tylko zjawiskiem zachodnioeuropejskim, ale zaistniał w literaturze na polskim gruncie Pokolenia ’56. Wątki egzystencjalne analizuje w debiutanckich tekstach prozatorskich takich pisarzy, jak Stanisław Czycz, Ireneusz Iredyński, Stanisław Stanuch i Eugeniusz Kabatc.