Książka jest ważnym głosem w rozważaniach nad pisarstwem autorów i autorek tworzących w fazie postjugosłowiańskiej. Autorka pokazuje proces tworzenia pamięci o wspólnym domu-ojczyźnie, czyli Jugosławii, która zniknęła, której nie ma w sensie geograficznym, historycznym, ale w sensie kulturowym czy mentalnym zostaje zapisana w takich nośnikach jak literatura o charakterze autobiograficznym. Książka skutecznie stara się nas przekonać, że istnieją zarejestrowane przez literaturę wyraźne ślady pamięci pokoleniowej, pokazane jako proces, ruch, i jest to istotny czynnik powstawania nostalgii, która tworzy wyznaczniki ponadnarodowej tożsamości, ale sfragmentaryzowanej, wybiórczej, konstruowanej przy użyciu wielu strategii postmodernistycznych.