Strategia lizbońska przyjęta w 2000 r. miała doprowadzić Unię Europejską do dogonienia i wyprzedzenia w rozwoju Stanów Zjednoczonych do 2010 r. U jej podstaw legła idea budowania gospodarki i społeczeństwa wiedzy.

Główne wnioski płynące z książki:
Kluczową rolę w kształtowaniu przyszłości Europy – opartej na wiedzy i innowacjach – będą odgrywały Niemcy, Wielka Brytania i Francja. Nowe kraje członkowskie UE raczej nie będą motorem jej rozwoju: ich znaczenie gospodarcze jest niskie, a niektóre z nich – jak Polska – wciąż borykają się z silnymi problemami politycznymi, blokującymi szanse na dynamizację rozwoju. Do tego dochodzą problemy niedojrzałości teorii ekonomii w zakresie gospodarki wiedzy i innowacyjności.
Dla przyspieszenia rozwoju Polski niezbędne jest oparcie go o wiedzę i innowacje – nie tylko poprzez rozdział funduszy unijnych na tzw. cele lizbońskie, ale i reformy strukturalne, w tym m.in.:
- zwiększenie wolności gospodarczej i ograniczenie praktyk monopolistycznych,
- uelastycznienie rynku pracy, zmniejszenie emigracji młodych osób i dyskryminacji kobiet,
- wspieranie zastosowań technologii teleinformatycznych,
- wzrost nakładów na kapitał ludzki (edukację) i innowacyjność.