Nominacja do Oskara 2011)

(Grand Jury Sundance 2010)

(Grand Prix Złota Żaba Plus Camerimage 2010)




Wojna Restrepo jest jednym z nielicznych filmów we współczesnej kinematografii, w którym zarówno kule jak i wznoszony przez nie obłoczek kurzu tuż przy nogach stojącego żołnierza są do bólu prawdziwe. Tim Hetherington, fotograf z laurem World Press Photo i Sebastian Junger, autor przeniesionej na ekran morskiej odysei rybackiego kutra – Gniew oceanu, towarzyszą przez 15 miesięcy plutonowi żołnierzy w zagubionej w górach Afganistanu dolinie Korengal, zwanej inaczej Doliną Śmierci. Zginęło w niej więcej Amerykanów niż w jakimkolwiek innym punkcie afgańskiego konfliktu. O tyle bezsensownego, że wojsko wycofano z doliny w kwietniu 2010 r., mimo iż jest ona ważnym kanałem przerzutowym broni z pobliskiego Pakistanu. Jednak nie wielka polityka ale dynamika relacji między uczestnikami konfliktu interesuje Jungera i Hetheringtona najbardziej. Film zaczyna się standardowym „Nie wiem po co tu jesteśmy” i kończy „Kiedy słyszę słowo Restrepo, nie myślę o bazie, do której ta nazwa przylgnęła, ale o przyjacielu, o sanitariuszu Juanie Restrepo”. Jest to film o braterstwie broni.


Wydaniu towarzyszy niezwykły dokument „Talibowie – prawdziwe oblicze”, nakręcony przez norweskiego dziennikarza Paula Refsdala w górach wschodniego Afganistanu. Być może właśnie w dolinie Korengal. Refsdal przez kilka tygodni mieszka i śpi wraz z rebeliantami pod wodzą Dawrana Safiego, za którego głowę Amerykanie wyznaczyli nagrodę w wysokości 400 tys. dolarów. Przez prawie pół godziny obserwujemy życie po drugiej stronie barykady. Prawdziwe życie.