Niniejsza praca jest z zakresu pedagogiki porównawczej. Pedagogika porównawcza jest uważana za względnie nową dziedzinę pedagogiki, powstałą później niż takie jej działy, jak np. dydaktyka, historia wychowania, pedagogika ogólna czy specjalna.
W pracy badawczej podjęłam próbę analizy dwóch systemów powszechnego wychowania muzycznego w odległych geograficznie i kulturowo krajach: w Meksyku i w Polsce i jestem przekonana, że wiedza ta może być niezmiernie pożyteczna dla młodych nauczycieli.
Nauczyciel wychowania muzycznego pracujący na wyższej uczelni to bardzo szerokie pojęcie – obejmuje ono zarówno rozpoczynających pracę w tym zawodzie, jak i znakomitych uczonych o światowej sławie. Jest to więc zróżnicowana grupa, charakteryzująca się stałym rozwojem jej członków, którzy poddawani są także różnym rodzajom formalnej weryfikacji. Każdego roku do grona nauczycieli akademickich dołącza nowa grupa młodych pracowników, którzy rozpoczynają odpowiedzialną i niełatwą pracę w tym zawodzie. Jego właściwe wykonywanie, oprócz pewnych swoistych cech osobowości, wymaga stałego kształcenia i doskonalenia zawodowego o podwójnym charakterze. Równolegle bowiem z kształceniem i ustawicznym doskonaleniem merytorycznym w zakresie obranej dyscypliny artystycznej i metodyki jej nauczania nauczyciel wychowania muzycznego musi realizować kształcenie i doskonalenie pedagogiczne oraz naukowo-metodologiczne, które sprawią, że będzie on coraz lepszym nauczycielem i wychowawcą muzycznym, a także coraz lepszym badaczem.
W tej sytuacji jako nauczycielowi akademickiemu wydaje mi się zasadne podjęcie tematu niniejszej pracy: ukazanie problematyki wychowania muzycznego w innym kraju o bogatej w tej dziedzinie tradycji. Studium takie może rozszerzyć wiedzę teoretyczną i praktyczną muzyków-nauczycieli wyższych uczelni w Meksyku i w Polsce.