Nadchodzi koniec XIV wieku, najbardziej burzliwego stulecia w dziejach średniowiecznego świata. Wstrząsana kryzysami Stara Europa, gdzie czarna śmierć zabiła jedną trzecią ludności, przygląda się narodzinom nowej potęgi na wschodzie: Polski.
W Aragonii sławę zdobywa Il Nero, rycerz nieznanego pochodzenia; narrator powieści, młody Żyd z Saragossy, Aaron Abnarrabí, pisał: „owego śmiałka tak wówczas nazywaliśmy (Il Nero, czyli Czarny) z uwagi na ciemną barwę zbroi i okrycia, w których pojawiał się na turniejach. W Saragossie wiedziano o nim wówczas tylko tyle, że nie pochodził z żadnego hiszpańskiego królestwa, gdyż heroldowie nie rozpoznawali jego znaku. Mówiono, że przybył z północy Italii, stąd jego włoski przydomek”.
Większość bohaterów powieści wzorowana jest na postaciach historycznych. Część z opisywanych wydarzeń jest dziełem inwencji autora, większość jednak faktycznie miała miejsce, jak choćby wojna Dwóch Piotrów, pogromy Żydów z 1391 roku, walka o zamek Loarre, festyn w Daroce, czy wreszcie pojedynek Zawiszy Czarnego z Juanem de Aragón.