Bitwa pod Komarowem, rozegrana na przełomie sierpnia i września 1914 roku między 4-ą armią austro-węgierską, a 5-ą armią rosyjską, stanowi jeden z fragmentów wielkiej kampanii letniej tego roku, w której główne siły zbrojne obu mocarstw starły się w dążeniu do wywalczenia pierwszych i zasadniczych celów wojny. Treść całej operacji polegała dla dowództwa austro-węgierskiego na zadaniu decydującego ciosu siłom rosyjskim znajdu¬jącym się w obszarze między Wisłą a Bugiem, aby podawszy rękę niemieckiej armii wschodnio-pruskiej, która ze swej strony miała ruszyć w kierunku południowym, zwrócić się następnie wspólnym frontem ku wschodowi i zepchnąć armie rosyjskie w stronę Polesia. Na odwrót, celem działań zaczepnych wojsk rosyjskich frontu południowo-zachodniego było pobicie armii austro-węgierskich przez zbieżne uderzenie na Małopolskę wschodnią z północy i wschodu i uniemożliwienie odwrotu większych sił przeciwnika ku zachodowi na Kraków i na południe za Dniestr.
W tych ramach przedstawia się bitwa pod Komarowem, jako rozległa w czasie i przestrzeni walka spotkaniowa, która odegrała rolę jednego z najważniejszych wydarzeń pod względem znaczenia i następstw dla rozwoju późniejszych działań. Jako pierwsze w wielkim stylu zderzenie z przeciwnikiem odbyte wśród nowych warunków właściwych ówczesnej wojnie, pozwala ona zapoznać się dokładnie ze stanem przygotowania bojowego obu przeciwników, wartością wojsk i stanem moralnym dowódców oraz oddziałów. Jak każde działanie spotkaniowe, tak i ta bitwa obfitowała w nieoczekiwane zwroty, ujawniła organiczny związek wydarzeń, przyczyn i skutków oraz wykazała źródła tworzenia się coraz to nowych załamań i kryzysów, ich wpływ na przebieg bitwy, a nade wszystko trudności szybkiego opanowania i przystosowania się do sytuacji ze strony dowódców wszystkich szczebli. Stąd jej znaczenie jako sumy doświadczeń operacyjnych i taktycznych bitwy spotkaniowej.