Zjawisko piosenki, obecność poetów piosenki w literackiej hierarchii wartości plasuje się pomiędzy kulturą wysoką a kulturą niską. Autor traktuje epokę poetów piosenki jako zamkniętą całość, zjawisko już nieistniejące. Zaproponowane daty (1956-1989) są umowne i stanowią znaki określonych przemian - społecznych i politycznych oraz kulturowych.
Wszyscy bohaterowie książki zaczynali swą działalność w kabaretach (w trzech przypadkach w teatrzykach studenckich), które we wskazanym okresie przynależały jeszcze zgodnie z tradycją do sztuki „dla wtajemniczonych”: miały własne kody porozumienia się z odbiorcą, przeznaczone były dla dość wąskiej publiczności, z całą pewnością nie masowej.
Piosenki można uznać za zapis indywidualnego sposobu widzenia świata. Piotr Derlatka, dokonując ich wyboru, ukazuje świat codzienności, ulicy, zwykłych ludzi, „świat wokół budki z piwem” (Wojciech Młynarski), obecnego w świecie Boga, naturę oraz przemijanie i śmierć (Agnieszka Osiecka), świat sztuki i kultury (Jonasz Kofta), nadzieję i wierność sobie (w twórczości Młynarskiego) oraz świat alternatywny wobec rzeczywistego (Jeremi Przybora).