Korporacja bywa kojarzona z pełnym oddaniem firmie, pracoholizmem oraz byciem „bardziej pracownikiem niż człowiekiem”. Takie modus vivendi umożliwia pięcie się po szczeblach kariery, a przynajmniej utrzymanie stanowiska. Autorka konfrontuje te obiegowe opinie z badaniami postaw indywidualistycznych, ukazując konflikt Ja – instytucja. Autorka pokazuje, że współcześnie jest on strukturalnym elementem relacji pracownik – instytucja, a nie jedynie kwestią organizacji przedsiębiorstwa, wynikową lokalnych uwarunkowań czy „charakteru narodowego” bądź świadectwem indywidualnych problemów pracownika.