Książka Jaremy Maciszewskiego jest poświęcona tematyce niezmiernie bolesnej i bulwersującej. Przy tym jej zasadnicza treść dotyczy nie tyle – szeroko już opisanej – samej tragedii katyńskiej, ile wysiłków i zabiegów, jakie w połowie lat 80. zostały podjęte przez władze PRL w celu skłonienia władz ZSRR do uznania radzieckiej odpowiedzialności za mord na polskich oficerach. Znaczenie tej sprawy dla naszego Narodu było i jest oczywiste. Dla ludzi polskiej lewicy miało ono przy tym szczególną wymowę. Słusznie autor pisze: „Dla ogromnej większości ludzi ideowo związanych z socjalizmem milczenie wokół tej tragedii było jednym z najcięższych serwitutów, wręcz garbów, które musieli dźwigać na sobie ponad czterdzieści lat”.