6 sierpnia 1944 roku Dowódca Armii Krajowej wysłał do Sztabu Głównego Polskich Sił Zbrojnych w Londynie depeszę o uruchomieniu przez oddziały podległe mu w Warszawie 5 czołgów i liczbę tę można określić jako prawdopodobną.
W czasie Powstania oddziały Armii Krajowej wprowadziły do walki 4 zdobyczne samochody pancerne (w tym jeden „półpancerny” uzyskany w lipcu, przed rozpoczęciem działań bojowych) oraz jeden improwizowany – „Kubuś”.
„Kubuś”, zbudowany przez powstańców dzielnicy Powiśle jako wóz desantowy, przeznaczony do szturmu na niemieckie punkty oporu, był wynikiem rozpaczliwych poszukiwań realnych środków bojowych, wzmacniających działania słabo uzbrojonych żołnierzy.
Decyzja o zbudowaniu wozu pancernego została podjęta na Powiślu, w dowództwie Grupy „Krybar”. Koncepcja jednak powstała w elektrowni, gdyż to jej załodze najbardziej dawali się we znaki Niemcy ostrzeliwujący Powiśle.
Myśl towarzysząca przy budowie „Kubusia” w głównej mierze skierowana była na planowany atak na Uniwersytet.
Improwizowana pancerka uzbrojona była w karabin maszynowy produkcji radzieckiej, miotacz ognia oraz broń ręczną załogi, a jego pancerz miał stanowić osłonę dla szturmujących powstańców.