Postać cesarza Ottona II należy do najbardziej fascynujących w średniowieczu. Syn Ottona II cesarzowej bizantyjskiej Teofano w 994 roku objął samodzielne rządy w Niemczech i Italii i wkrótce osiągnął godność cesarską. Dążył do odnowienia na nowych, federacyjnych podstawach Cesarstwa Rzymskiego, a w 1000 roku na zjeździe w Gnieźnie wyniósł władcę polańskiego Bolesława Chrobrego do suwerenności i ogłosił utworzenie samodzielnej prowincji kościelnej. Umarł niespodziewanie przed ukończeniem 22 roku życia w 1002 roku. Uwielbiany przez jednych, surowo osądzany przez innych, po upływie tysiąca lat może uchodzić za prekursora idei jedności europejskiej.