Ile wspaniałych wierszy. Ileż odkrywających się stopniowo przed czytelnikiem splotów i ściegów. Jaki wspaniały wzór – i zapierająca dech ironia tego wzoru. Wiersze do czytania w podróży, do pożyczania na przerwach, do błogosławionego gmatwania prostych losów i plecenia losów pajęczych. Zagubiłem się w Dyckim, powiedział ktoś. I bardzo dobrze. To wiersze do odnajdywania; wiersze-znajdy; wiersze szukające pana, który w ich dziwnym ułożeniu dostrzeże swoją własność.