Człowiek każdego czasu odczuwa z jednej strony potrzebę i głód nieskończoności i świętości, a z drugiej zaś - swoiste nienasycenie. Zwarcie lub symbioza tych dwu postaw zależy przede wszystkim od kondycji człowieka i jego natury i duchowości. Interdyscyplinarny dialog Kościoła i świata sztuki jest pewnym procesem, czymś ustawicznym i choć przybierał różne fazy, a nawet ulegał osłabieniu, to trwać będzie zawsze. Wymaga jednak wysiłku intelektualnego i artystycznego każdej ze stron, w poszukiwaniu głębi prawdy i kunsztu piękna.
Omawiana tu problematyka dotyczy zawsze relacji między trzema pojęciami, których zakres i interpretacja są nieostre: człowiek, język, sacrum. Jest to szczególnie ważne właśnie teraz, gdy, bardziej niż kiedykolwiek, następuje zderzenie kultur, cywilizacji i wartości, co jest charakterystycznym przejawem życia współczesnego społeczeństwa, jego samorealizacji w zsekularyzowanym i liberalnym świecie [...] oraz narastającej globalizacji chrześcijaństwa, niezwiązanego z terytorium i pozbawionego centrum.
Fundamentalne pytanie o możliwości sacrum w sztuce dotyczy zarówno przedmiotu intencjonalnego, jak i fenomenu idei sacrum. Innymi słowy, pytamy o metafizykę sacrum, zarówno w przestrzeni kościelnej, jak i w obrazie czy innych doświadczeniach religijnych, które dotykają świata nadprzyrodzonego, a jednocześnie podpadają pod zmysły, pobudzają wyobraźnię oraz pozostają materialnym znakiem rzeczywistości duchowej. Można więc powiedzieć, że dotykamy tu takiej harmonijnej syntezy, która w pełni może być zrozumiana jedynie w świetle teologii."
(fragment Wstępu)