Monografia wpisuje się w obszerne badania nad literaturą emigracyjną prowadzone zarówno w kraju, jak i za granicą. Autorka próbuje na nowo stworzyć definicję (e)migracji, ukazując czytelnikowi jej nowe oblicze jako zjawiska negatywnego. Emigracja traktowana jest w monografii nie tyle jako doświadczenie życiowe czy egzystencjalne, ale jako stan duchowy odciskający ślad w twórczości pisarzy – przedstawicieli polskiego wychodźstwa. Przedmiotem analizy stały się zarówno utwory prozatorskie, poetyckie ale również dzienniki, listy czy wywiady. Warto zauważyć, że ich autorzy – zarówno cieszący się uznaniem, jak i do tej chwili pomijani lub jedynie wzmiankowani – poddawani są ocenie na równym poziomie. Badane utwory wypierają dotychczasowy stereotyp wychodźcy patrioty, żołnierza-emigranta czy opozycjonisty, zastępując go wizją (e)migranta bez odniesień historyczno-politycznych, dążącego do polepszenia swojego statusu społecznego, akceptującego swoją sytuację i zakorzenionego w nowej kulturze lub nomada wędrującego z miejsca na miejsce, przyjmującego często pasywną postawę i podającego się uczuciu wyobcowanie w nowej ojczyźnie.