Książka „Estetyka odrzucenia w dramacie i teatrze współczesnym” wprowadza nową kategorię estetyczną do rozważań nad szeroko pojmowaną teatralnością i sztuką sceniczną. Odrzucenie nie wiąże się dzisiaj z trwałym rozróżnieniem na chciane/niechciane, pożądane/niepożądane, ładne/brzydkie jest raczej grą na granicy odepchnięcia i przyjęcia, będącą wynikiem zniesienia opozycji binarnych. Odrzucenie – jako rodzaj skreślania, wymazywania, korekcji – jest działaniem. Jego obserwacja i analiza opiera się na założeniach perfomatyki, przenoszącej zainteresowanie filozofii sztuki z działa na zdarzenie. Pozwala to na traktowanie całej twórczości artystycznej w kategoriach teatralnych.
Monografia proponuje dyskusję na temat odpychania, odrywania, wyrzucania, detrakcji w kontekście technik twórczych artystów tak różnych, jak Samuel Beckett, Jerzy Grotowski, Tadeusz Kantor czy Tadeusz Różewicz.