Książka jest krytyczną analizą fragmentu historii sztuki konceptualnej w Polsce lat 60. i 70., przewartościowując dotychczas wypracowane modele jej interpretacji. Traktując fenomen konceptualizmu jako formację dyskursywną, autorka opisuje i bada realizacje artystyczne, teksty, wystawy, wydarzenia i polemiki powstałe w kręgu Galerii Pod Moną Lisą (Wrocław), Akumulatory 2 (Poznań) oraz w Galerii Foksal (Warszawa) w ich specyficznym kontekście instytucjonalnym i ideologiczym, koncentrując się na różnicach i nieciągłościach wypracowywanych definicji. Autorka przeciwstawia się wąskiej definicji konceptualizmu oraz esencjalistycznej lekturze konceptualnych prac, badając wyłaniającą się z nich konstrukcję podmiotowości, funkcję autora, rolę języka i filozofii. Konceptualne propozycje artystyczne rozpatruje również wobec toczących się w humanistyce na przełomie lat 60. i 70. dyskusji na temat znaczenia, władzy/wiedzy, prawdy i interpretacji. Stawia pytania o krytyczny potencjał sztuki konceptualnej, a także o powody jej represji w przestrzeni historii sztuki w Polsce, ujawniając konceptualizm jako doświadczenie, które przemieszcza i rozszczepia tradycyjne pojęcia historii, pamięci i archiwum.