Bazujący na studium pewnych niesłusznie zmarginalizowanych wątków historii filozofii XIX i XX wieku szkic na temat filozoficznego - a nawet wręcz "sofijnego", dogłębnie mądrościowego - potencjału i wymiaru chrześcijaństwa. Autor pragnie zaakcentować świadomość owego potencjału i wymiaru nie tylko na gruncie stosunkowo już spopularyzowanej prawosławnej "filozofii teologicznej" spod znaku "rosyjskiego renesansu filozoficzno-religijnego", ale również w nurcie myśli katolickiej (włoski spirytualizm Rosminiego i Giobertiego). W pracy chodzi zarazem o przypomnienie klasycznego, helleńskiego oraz judeo-chrześcijańskiego modelu racjonalności "integralnej", różnej od abstrakcyjnego racjonalizmu, harmonizującej intelekt z duchowością i pozwalającej uniknąć fałszywej opozycji wiara-rozum. Ostatecznie chodzi także o sugestię powrotu do teologii we właściwy sposób "filozofującej", współtworzącej sapiencjalną (nawet przy profetycznie "szalonym" charakterze Ewangelii) syntezę w akordzie z filozofią i mistyką.