Praca poświęcona jest kontrastywnemu opisowi polskiej i włoskiej normy interpunkcyjnej, stanowi porównanie dwóch norm w ujęciu diachronicznym. Ujęcie historycznojęzykowe pozwoliło zbadać wpływ włoskiej normy interpunkcyjnej na staropolskie zasady przestankowania - obowiązujące w dużej mierze jeszcze do połowy XIX wieku. Analizie poddana została przede wszystkim interpunkcja intonacyjna, kształtowana przez Pietra Bemba i stosowana w oficynie wydawniczej Aldusa Manucjusza.
Ostatnia część pracy - analiza współczesnej interpunkcji w obu badanych językach - ma charakter synchroniczny. Jej celem jest wskazanie najsilniejszych tendencji rozwoju interpunkcji oraz zbadanie różnic między normą językową a uzusem. Zestawienia w niej mogą zostać wykorzystane praktycznie - jako trzon podręcznika przybliżającego Polakom zasady włoskiej interpunkcji.