Ratyzbona 1633 Kampania zimowo-wiosenna ks. Bernharda Weimarskiego i Gustawa Horna

Wojna trzydziestoletnia (Bellum tricennale) jest uważana przez niektórych historyków za rzeczywistą pierwszą wojnę światową. W poszczególnych jej fazach wzięły udział prawie wszystkie państwa europejskie. Według jednych to toczona od prawie pół wieku wojna Habsburgów hiszpańskich ze zbuntowanymi Niderlandami doprowadziła do przekształcenia się tej wojny w konflikt o zasięgu globalnym. Według innych badaczy była to wojna religijna prowadzona przez protestantów z katolikami. W istocie bowiem tak zwana defenestracja praska, kiedy to czescy rajcy w 1618 roku wyrzucili przez okno cesarskich namiestników, doprowadziła do wybuchu wojny między zbuntowanymi stanami czeskimi a Cesarstwem. Stłumieniu zaś rebelii czeskiej nie oznaczało końca konfliktu. Walki rozgorzały w wielu punktach Europy, choć przyczyny większości z tych zmagań były różne.

Autorzy nie zamierzają konkurować na kartach tej książki z czołowymi tuzami nauki, historykami wojskowości. Pragniemy jedynie zaprezentować Szanownym Czytelnikom – w sposób, jaki potrafimy – fragment działań militarnych toczonych głównie na południu Niemiec w 1633 roku, kiedy to książę Bernhard Weimarski podjął zamiar zdobycia Ratyzbony, miasta o dużym znaczeniu strategicznym i politycznym. Miasto to było niezwykle ważnym ośrodkiem dla rozwoju protestantyzmu. Wybudowany tutaj Neupfarrkirche był pierwszym kościołem ewangelicko-luterańskim. Jest on uznawany za punkt, z którego protestantyzm rozpowszechniał się na południe Europy oraz na Bałkany. Zdajemy sobie sprawę, że w tym roku walki toczyły się na wielu frontach i w wielu krajach, o czym, jeśli walki te wiążą się z głównym nurtem opowieści, najczęściej wspominamy, choć niekiedy je pomijamy...