Alfred i Emily to najbardziej osobista i według zapewnień samej autorki – ostatnia książka. Lessing składa w niej hołd swoim rodzicom i całemu pokoleniu naznaczonemu tragicznym doświadczeniem, którym była I wojna światowa. Nie znała swoich rodziców sprzed wojny, bo ich życie uległo gruntownej zmianie w obliczu konfliktu i nigdy już nie byli tymi samymi ludźmi. Ojciec doznał dotkliwych obrażeń i do końca życia cierpiał z powodu kalectwa, matka zaś straciła na wojnie ukochanego.
Aby opowiedzieć tę historię Noblistka zastosowała ciekawy zabieg literacki dzieląc powieść na dwie części.
W pierwszej wyobraża sobie i opisuje losy rodziców takimi, jakie mogłyby być, gdyby wojna nigdy nie miała miejsca. Druga część jest poświęcona jest rzeczywistym losom Alfreda i Emily.
Chociaż autorka przedstawia powieść jako antywojenny manifest, jest ona przede wszystkim poruszającym studium kobiecych charakterów, bo też kobiece postaci – począwszy od matki Lessing – wysuwają się w tej historii na plan pierwszy. Doskonale opisana jest obyczajowość epoki edwardiańskiej i moralny gorset, który nie pozwalał zaoferować kobietom nic innego poza rolą przykładnej żony i matki.

To książka na wskroś kobieca i kobieco subtelna, starająca się uchwycić proces emancypacji kobiety w niesprzyjających dla niej warunkach.

To mądre i poruszające połączenie fikcji z prawdziwą historią. Alfred i Emily jest… dowodem na wciąż żywotną formę literacką Lessing.