Naiwny ludowy narrator, wiodąc czytelnika do zagród skupionych w odgrodzonej od świata gorczańskiej dolinie, przedstawia losy prostych ludzi, którym przyszło narodzić się i egzystować w surowych, górskich warunkach. Co istotne – egzystować obok szeregu niematerialnych istot, takich jak śmierć, diabeł, boginki, strzygonie, siodełka, mamuny czy duchy, w których istnienie nikt nie śmiał ówcześnie wątpić.
Każda z opowieści mogłaby funkcjonować oddzielnie, niemniej bohaterowie poszczególnych części są ze sobą powiązani. Akcja całości obejmuje kilkadziesiąt lat, a spaja ją postać tajemniczego Dziada, którego oczyma czytelnik śledzi wydarzenia osadzone na tle autentycznych tradycji i wierzeń.
Wszyscy główni bohaterowie istnieli naprawdę – z wyjątkiem symbolicznego wędrownego Dziada oraz kilku postaci drugoplanowych. Czytając, należy jednak pamiętać, że nie jest to książka dokumentalna, tylko literacka wizja lokalnych podań i wspomnień.
Ponieważ nadrzędnym celem autorki nie było stworzenie zwyczajnej sagi rodzinnej, wybrała formę utworu z założenia odbiegającego od wzorca powieści realistycznej, a skłaniającego się raczej ku baśni. Baśni, która nie miałaby szansy zaistnieć, gdyby nie okraszone miejscowymi legendami, zapamiętane z dzieciństwa opowieści.
Barbara Faron – pisarka i historyk z zamiłowania, absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest autorką powieści, artykułów z zakresu szeroko pojętej humanistyki i wydanych nakładem Wydawnictwa Astra książek popularnonaukowych: Siedem śmierci. Jak umierano w dawnych wiekach; Święte i tygrysice. Piastówny i żony Piastów 1138–1320; Piastówny na tronach Europy; Jak przetrwać w zabobonnym Krakowie; Jak przetrwać zarazy w dawnej Polsce. Z kolei na kartach trzech utworów: W alchemii, łaźni i pod szubienicą; W gontynie, jesziwie i na Psim Rynku oraz W katowni, zamtuzie i na Gnojnej Górze zaprasza na spacery po dawnych miastach – Krakowie, Kazimierzu i Warszawie.
Szybka wysyłka
