Bartłomiej Paprocki piśmiennictwo i przekład W stronę kontrreformacji

Klaudia Koczur-Lejk proponuje w swej pracy nowe spojrzenie na twórczość literacką Bartłomieja Paprockiego – pisarza dwu literatur: polskiej i czeskiej. Przypadki tego typu nie są co prawda zjawiskiem unikalnym (bi- czy wielokulturowość twórców znana jest przecież od dawna, również literaturze naukowej), lecz od pewnego czasu
przyciągają wyraźniej uwagę współczesnych badaczy. W relacjach polsko-czeskich znamy jednak zaledwie parę postaci o tak zróżnicowanym dorobku, zaś Paprocki jest osobą szczególnie w tym gronie wyrazistą. Pojawia się zresztą w momencie, gdy piśmiennictwo czeskie – dotąd u nas naśladowane – zawęża krąg swoich zainteresowań, natomiast literatura polska przeciwnie – przeżywa swój wiek złoty.
Całe ujęcie trzeba uznać za ważną autorską propozycję badawczą, korygującą dotychczasowe spojrzenie na dwujęzyczną twórczość Bartłomieja Paprockiego. Potwierdza ono erudycję Klaudii Koczur-Lejk, zwłaszcza w zakresie literackiej i kulturowej problematyki XVI wieku, dobrą znajomość polskich i czeskich źródeł, bardzo dobrą orientację w zakresie polskiej i czeskiej recepcji prac pisarza.



Fragment recenzji prof. Józefa Zarka