Kiedy i w jakich okolicznościach pojawiła się w Kościele lokalna hierarchia?
Na ile uprawnione jest używanie pojęcia "urząd" na określenie apostołów?
W jakich relacjach ze wspólnotami pozostawali wędrowni charyzmatycy?

Z pism Nowego Testamentu wyłania się dynamiczna wizja Kościoła, w której wszyscy członkowie biorą aktywny udział w budowaniu i funkcjonowaniu Wspólnoty. Charyzmatyczna struktura, ilustrowana za pomocą metafory Ciała Chrystusa, a jeszcze bardziej Domu Boga, zakłada istnienie określonego ładu, zarówno w aspekcie organizacyjnym, jak i kultowym. W dokumentach okresu apostolskiego i poapostolskiego występuje szereg terminów, takich jak: apostoł, prorok, nauczyciel, zwierzchnik, starszy, pasterz, pomocnik, ewangelista, episkop czy diakon, określających osoby stojące na czele lokalnych zgromadzeń i całego Kościoła. Wojciech Gajewski bada zależności występujące pomiędzy tymi pojęciami, przyglądając się transformacjom, jakie zachodziły w zakresie organizacji Kościoła w I wieku.