„W chórze ze śmiercią świat prześpiewać"-te słowa Paula Celana, przywołane przez Jolantę Stefko jako motto jednego z wierszy, doskonale ujmują genezę i istotę jej dotychczasowej poezji: poezji mrocznej, niezwykle wyrazistej i przejmującej, ale przecież wygranej na jednej, do ostatecznych granic napiętej, najciemniejszej strunie.
W tomie Dobrze, że jesteś tej poezji przydane zostaje jakby drugie, jasne, niekiedy ekstatycznie radosne - skrzydło. Rozpacz - i zachwyt, samotność - i miłość, śmierć - i życie...
Dobrze, że jest ta druga, świetlista strona; dobrze, że jest taka: dojrzała teraz i pełna, a nic nie tracąca ze swej intensywności i siły,
poezja...
Bronisław Maj