Jest to książka o dwóch powiązanych ze sobą arcydziełach muzyki XX wieku: Królu Edypie (1926-27) oraz Apollu (1927-1928) Igora Strawińskiego. W centrum uwagi znajduje się muzyczna prezentacja mitu. Bogata architektura symboli rozszyfrowywana jest systematycznie, stopniowo, w różnych ujęciach. Analiza ta prowadzi do ukazania strategii narracyjnych Strawińskiego. Odczytane w ten sposób mity Edypa i Apolla wpisane zostają w problematykę europejskiego modernizmu. Podejmując tematykę mitologiczną Strawiński poruszał bowiem kwestie całkiem aktualne: kryzys rozumu oświeceniowego, kres nowożytnego antropocentryzmu, pytania o porządek etyczny nadrzędny wobec umowy społecznej. Człowiek staje tu wobec sił, których przeniknąć nie zdoła, choć ich działaniu nieuchronnie podlega.