Flora naczyniowa Pojezierza Myśliborskiego jako efekt przemian antropogenicznych regionu

Szata roślinna na obszarze Polski, w wyniku działalności człowieka (począwszy od neolitu), uległa znacznym przekształceniom. Przejawia się to przede wszystkim w odlesianiu dużych obszarów pod uprawy i zabudowę, ale również w zmianach hy­drologicznych i glebowych. Przemiany flory i roślinności następują obecnie bardzo szybko – ustępują gatunki wrażliwe na zmiany środowiskowe, a rozprzestrzeniają się rodzime gatunki pospolite, ubikwistyczne oraz taksony obce, w tym inwazyjne.
Północno-zachodnia Polska jest obszarem zróżnicowanym i relatywnie do­brze zachowanym pod względem przyrodniczym. Rozległe kompleksy leśne, liczne mokradła i torfowiska, ekosystemy jeziorne i rzeczne, w tym wielkiej rzeki Euro­py Środkowej, Odry, o naturalnym charakterze ujścia, oraz urozmaicony krajobraz młodoglacjalny – zwracały od dawna uwagę badaczy. Dane florystyczne były zbie­rane na tym terenie od XVIII wieku, najpierw przez botaników i przyrodników nie­mieckich, a po roku 1945 – polskich (Ziarnek i in., 2003; Ziarnek, 2012). Spośród publikacji przedwojennych należy tu szczególnie wymienić prace G.G.J. Homanna (1828–1835), W. Libberta (1927, 1930, 1932–1933a, b, 1938c, 1941), E. Holzfus­sa (1924, 1925, 1933, 1937) i W. Müllera (1911). Po 1945 roku ukazało się bardzo wiele doniesień i opracowań florystycznych i fitosocjologicznych różnych obiektów, najczęściej terenów chronionych, ale tylko nieliczne regiony doczekały się opubliko­wania kompletnej flory naczyniowej, są to Puszcza Bukowa (Celiński, 1964), wyspy Wolin i Uznam (Piotrowska, 1966), Wyspa Chrząszczewska (Ćwikliński, 1988), Za­odrze (Zając i in., 1993) oraz Iński Park Krajobrazowy (Więcław, 2006).

Ze wstępu