Autor omawia zjawisko homeopatii, jej doktryny i praktyki terapeutyczne powstałe w dobie kryzysu medycyny europejskiej przełomu XVIII i XIX stulecia oraz jej niezmienności w kolejnych wiekach. Jest to ewenement w historii medycyny, gdyż w XIX i XX wieku zmieniła się nie tylko sama medycyna, lecz cała kultura medyczna Europy. Społeczna koncepcja zdrowia i choroby nie zawsze była zbieżna z jej akademicką wizją, a tam, gdzie wizje świata i człowieka oraz zdrowia i choroby były odmienne, homeopatia stawała się obiektem gwałtownej krytyki, a jej dziejową rolą było prowokowanie pytań granicznych na styku kilku dyscyplin, opartych na nieakceptowanej na ogół przez środowiska naukowe koncepcji zdrowia i choroby. W dyskursie homeopatia stała się symbolem kryzysów.