Dzięki obecnemu globalnemu ociepleniu zdaliśmy sobie sprawę, że ludzie są w stanie zmienić klimat całej Ziemi. Jednak ludzie zaczęli zmieniać klimat dużo wcześniej. Nasz wpływ na powierzchnię planety rozpoczął się, odkąd przedstawiciele homo sapiens nauczyli się korzystać z ognia. Dzięki celowym podpaleniom ludzie kształtowali krajobraz. Celowo przekształcali zarośla i lasy w step lub sawannę. Używanie ognia przez paleolitycznych myśliwych było prawdopodobnie głównym powodem wyginięcia wolno poruszających się zwierząt, zwłaszcza dużych ssaków, co nazywamy wymieraniem czwartorzędowym. Łowcy-zbieracze żyli w małych grupach, dlatego ich wpływ na szatę roślinną nie był trwały. Wynalazek rolnictwa i hodowli zwierząt zmienił wszystko. Spowodował eksplozję demograficzną. Dzięki wzrostowi populacji rozpoczęła się nowa era, neolit. Powstały miasta i monumentalne budynki. Neolit stworzył społeczeństwa podzielone na wyspecjalizowane grupy ludzi. W wielu miejscach działalność ludzi spowodowała nieodwracalną dewastację gleb i pustynnienie.
Wzrostowi populacji ludzkiej towarzyszy niszczenie naturalnych lasów i pustynnienie obszarów podatnych na wysychanie. Oba te procesy zwiększają albedo (biel) planety, co oznacza, że więcej promieniowania słonecznego odbija się w stronę kosmosu, a mniej jest pochłaniane przez powierzchnię Ziemi. Zwiększenie albedo powoduje stopniowe ochładzanie globalnego klimatu. Ochłodzenie spowodowane przez neolitycznych rolników i pasterzy przyspieszyło przemianę północnych części tajgi w tundrę, co dodatkowo zwiększyło albedo i ochłodziło klimat na całym świecie.
Ta książka zawiera przegląd literatury i przedstawia hipotezę, w jaki sposób ludzie mogli wpłynąć na siłę i kierunek monsunów od czasów neolitu, co spowodowało m.in. zamianę Sahary w pustynię. Ma na celu zbadanie, w jaki sposób możemy tak wpływać na te wiatry, aby w przyszłości kierować wodę do wnętrza kontynentów, co zmniejszyłoby negatywne konsekwencje globalnego ocieplenia.