Książka pokazuje dwa ważne zjawiska, obecne zawsze tam, gdzie pojawia sią próba włączania we wspólne działanie osób niepełnosprawnych. Są to samowykluczenie i samomarginalizacja. To one (jako następstwo wcześniejszych doświadczeń osób niepełnosprawnych) nie pozwalają im często na jakąkolwiek aktywność. Nie pozwalają uwierzyć w siebie, w innych, w życzliwość grupy. Ten aspekt zaprezentowanych w pracy wyników mówi bardzo dużo nie tylko o niepełnosprawnych mężczyznach, uczestnikach badań, ale także o nas samych pozbawionych pokory i narracyjnej wyobraźni. Książka Macieja Jabłońskiego jest przykładem pedagogicznych badań zaangażowanych. Znakomicie ugruntowana teoretyczne, przywołująca najnowsze, interdyscyplinarne teorie jakości życia stawia prawdziwie ważne pytania badawcze.