Problematyka poruszona w tej książce dotyczy recepcji sztuk plastycznych w pisarstwie Jana Józefa Szczepańskiego i Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Twórców łączy czas, w którym przyszło im żyć i pisać, obaj wywodzą się z literackiego pokolenia 1920, doświadczyli faszystowskiego i sowieckiego totalitaryzmu, obaj też pełnili w życiu literackim ważną role - Jan Józef Szczepański w Polsce jako prezes Związku Literatów Polskich, Gustaw Herling-Grudziński na emigracji jako współzałożyciel i ważna postać paryskiej „Kultury". Ramą, która spaja zawarte analizy i interpretacje jest kwestia związków między sztukami plastycznymi i literaturą oraz powinowactwa między słowem a obrazem, ujawniające się w prozie obu pisarzy.
Sztuki plastyczne w pisarstwie Jana Józefa Szczepańskiego i Gustawa Herlinga-Grudzińskiego odgrywają istotną rolę. Ważkość malarskich odwołań podkreśla fakt, iż współtworzą one wizje świata wpisane w literackie kreacje obu pisarzy. Twórczość obu autorów jest przesiąknięta wyczuciem złożoności świata, świadomością, że słowa, idee, obrazy tworzą autentyczny wymiar rzeczywistości, współistniejący z ludzkim życiem, cierpieniem, śmiercią.
Sztuka w dorobku Szczepańskiego i Herlinga zajmuje szczególne miejsce. Bogactwu i różnorodności nawiązań do sztuki obrazu zdaje się towarzyszyć przekonanie, że obraz „mówi" więcej niż słowo jest w stanie przekazać.