W książce niniejszej zostaną poddane analizie cechy charakterystyczne języka propagandy totalitarnej oraz ich realizacja w polskim systemie po­litycznym. Do tego celu należało wybrać materiał językowy, który byłby z jednej strony właściwą egzemplifikacją problemu, z drugiej zaś pozwa­lałby - poprzez swoje bogactwo - na wydobycie owych cech charakte­rystycznych. Założyć można, że takim materiałem jest język przemówień politycznych generała Wojciecha Jaruzelskiego.
Jaruzelski jest z pewnością jednym z najważniejszych polskich polityków XX wieku i można go umieścić w rzędzie takich postaci jak Ignacy Jan Paderewski, Józef Piłsudski, Roman Dmowski, Bolesław Bierut, Władysław Gomułka, Edward Gierek, Lech Wałęsa czy Tadeusz Mazowiecki. Stwier­dzić bowiem należy, że działalność tych postaci oddziałała na polską historię w stopniu więcej niż przeciętnym. Ponadto Generał jest człowiekiem o cieka­wej biografii: pochodzący z przedwojennej inteligencji, edukowany w gim­nazjum jezuickim, zesłany na Syberię, oddany żołnierz Ludowego Wojska Polskiego i wreszcie polityk związany z komunistyczną partią. W latach 80. XX wieku Jaruzelski skupiał w swym ręku najważniejsze funkcje poli­tyczne w kraju: państwowe i partyjne. Był przede wszystkim I sekretarzem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i premierem rządu Polskiej Rzeczy­pospolitej Ludowej. Do historii XX wieku przejdzie jednak jako Przewodni­czący Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego, który wsławił się wprowa­dzeniem w Polsce stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku. Fakty te czynią go naturalnym niejako „obiektem" do analiz różnego rodzaju: tak pod względem politologicznym, socjologicznym, lingwistycznym, jak i historyczno-biograficznym. Prac na temat biografii i działalności Generała ukazało się wiele