Przebyliśmy w retrospekcji drogę życia i twórczości kompozytora, starając się nie unikać pytań i wątpliwości wysuwanych wobec jego estetyki, a zarazem oddać jego muzyce sprawiedliwość. Wyłania się z tych refleksji obraz twórcy o oryginalnej osobowości. Są w niej cechy trwałe, stanowiące swoisty rdzeń tożsamości, ujawniające się skroś odmienne style i techniki dźwiękowe, jakie niosła z sobą II połowa minionego stulecia — od neoklasycyzmu, poprzez dodekafonię, sonoryzm i minimalizm, po rozmaite próby syntezy XX-wiecznego języka dźwiękowego z dziedzictwem europejskiej tradycji muzycznej. Ujawniliśmy owe cechy już w tytule monografii, potem w analizach i interpretacjach samych utworów.
Dziś można powiedzieć jedno: muzyka Wojciecha Kilara broni się współcześnie swym rzemiosłem, czystością intencji twórczej, sugestywnością ekspresji, szlachetnością przesłania.