„Kiedy Amaia Salazar miała dwanaście lat, na szesnaście godzin zgubiła się w lesie.
Znaleziono ją nad ranem trzydzieści kilometrów na północ od miejsca, w którym zeszła ze ścieżki, leżącą bez ducha w ulewnym deszczu. Ubranie miała osmalone niczym czarownica uratowana ze stosu (...)”.
W sierpniu 2005 roku dwudziestopięcioletnia Amaia Salazar, inspektorka Policji Statutowej z Nawarry, uczestniczy w programie wymiany dla funkcjonariuszy policji Europolu w Akademii FBI w Stanach Zjednoczonych, prowadzonym przez słynnego Aloisiusa Dupreego, kierownika jednostki badawczej. Jeden z testów polega na zbadaniu prawdziwego przypadku seryjnego mordercy, „kompozytora”, który zawsze uderza podczas wielkich klęsk żywiołowych, atakując całe rodziny i pozostawiając niemal liturgiczną scenę. Amaia stanie się częścią zespołu badawczego, który zabierze ich do Nowego Orleanu w przeddzień najgorszego huraganu w historii.
Telefon od ciotki, informujący o umierającym ojcu Amaii, niespodziewanie przypomni jej o traumie, którą przeżyła w dzieciństwie.