Historia koloru niebieskiego w Europie to historia zupełnego odwrócenia wartości: u Greków i Rzymian błękit niewiele się liczył, a nawet był nieprzyjemny dla oka. Dziś we wszystkich społeczeństwach europejskich jest ulubionym kolorem, wyprzedzając zieleń i czerwień.
Zainteresowania kolorem są zupełnie inaczej prowadzone i koncypowane niż te od dawna rodzące się pod piórem historyków lub teoretyków sztuki. Kolor rozumie autor jako pojęcie skupiające w sobie bynajmniej nie jedynie estetyczne przekonania i konotacje, ale przede wszystkim całą gamę społeczno-kulturowych wartości, odniesień i postaw. Gdy opowiada o swoim bohaterze – kolorze niebieskim (wraz z jego najróżniejszymi odcieniami) – otrzymujemy syntetyczny zapis mentalnościowo-naukowo-estetyczno-społecznych „podejść” do wspomnianej barwy, „podejść” realizujących się w bardzo długim odcinku czasowym od pradziejów przez starożytność, średniowiecze i całą epokę współczesności aż do dnia dzisiejszego.
Kolor niebieski staje się kategorią prześwietlaną przez autora z różnych punktów widzenia i w każdej z wymienionych epok pokazuje nam swój taki czy inny udział w życiu wspólnoty. Mamy tu do czynienia nie z jakimś żartem naukowym, ale z poważnym, podręcznikowo zakrojonym wykładem ważnej kategorii kulturowej.