W dorobku Sándora Máraiego osobne miejsce zajmują trzy zbiory miniatur: Cztery pory roku (1938), Niebo i ziemia (1942), Księga ziół (1943). W języku polskim dostępna jest ostatnia z tych książek.
W oczekiwaniu na książkę Cztery pory roku, którą autor cenił najwyżej, wróżąc jej żywot dłuższy niż innym swoim dziełom, czytelnik polski otrzymuje tom Niebo i ziemia, złożony z trzech części: Niebo i ziemia, Ars poetica, Sól i pieprz. Tym, co je łączy, jest poszukiwanie odpowiedzi na pytania: Jak sobie radzić ze światem? Jak pisać? Jak przyjąć sukces, a jak porażkę? Jak żyć? Po co żyć? Czy pisanie zasługuje na tak wielki mozół? Czy życie warte jest powszedniego trudu? Jak i czym wypełnić dany nam czas pobytu między niebem a ziemią? W którymkolwiek miejscu czytelnik otworzy tę książkę, spotka Sándora Máraiego, bez maski, bez pozy, mądrego, ale i wątpiącego, zarazem elegijnego i zdolnego do dowcipu; człowieka ze świata, który przeminął i równocześnie w zagadkowy sposób – trwa