„Nomadyczność wiązałaby się ze specyficznie pojmowanym stanem alienacji – wyosobnieniem spośród norm społecznych (podmiot nomadyczny byłby kimś, kto, w sposób świadomy lub nie, wkłada kij w tryby mechanizmów relacji międzyludzkich, łamie tabu i porywa się z motyką na słońce), ale także z praktyk funkcjonowania w przestrzeni (przestrzeń staje się w tej optyce zdecentralizowana, pozbawiona standardowych punktów odniesienia i wszelkich elementów znaczących). Deformacji ulegają również pojęcia przydatne w codziennym funkcjonowaniu; ruch, który stanowi nieodłączną część tego, co nomadyczne, sprawia, że cała rzeczywistość ulega ciągłym przeobrażeniom”. Fragment Uwag wstępnych „Autorzy proponują przegląd sposobów rozumienia ważnej i szeroko omawianej we współczesnej humanistyce kategorii nomadyczności. Z jednej strony interesują ich granice tego pojęcia, z drugiej – przedstawienie wachlarza możliwych ujęć. (…) Poszczególne szkice poświęcone zostały splotom tej koncepcji z praktykami chodzenia, mapowania, podróżowania, z motywem drogi i problemem ciała w literaturze, a także pojęciami nie-miejsca i podmiotu nomadycznego. Zróżnicowanie historyczne, terytorialne i kulturowe analizowanych przykładów jest atutem książki, ponieważ idea, która stoi za kategorią nomadyczności, znajduje realizację w strukturze i zawartości tomu. Jak wyjaśniono we wstępie, jest nią przede wszystkim pojęcie wielości przeciwstawione formułom hierarchicznym i dogmatyzmowi. Przegląd i rekapitulacja nieostrych, a często wykorzystywanych dziś pojęć, w tym samej nomadyczności, oraz sprawdzanie modeli ich funkcjonowania w humanistyce na materiale usytuowanym na przecięciu różnych kręgów kulturowych jest zadaniem istotnym, a niniejsza monografia stanowi jego udaną realizację”. Z recenzji dr hab. Agnieszki Karpowicz, prof. UW