Uderzającą cechą pisarstwa Jarosława Iwaszkiewicza (1894-1980) jest różnorodność uprawianych równolegle form gatunkowych. Był mistrzem krótkiej formy prozatorskiej, której pozostawał wierny przez całą niemal twórczość. Równocześnie pozostawał wybitnym poetą – od debiutanckiego zbioru Oktostychy (1919), po wydany pośmiertnie, lecz ułożony jeszcze za życia poety zbiór Muzyka wieczorem (1980). Jego bogaty dorobek obejmuje ponadto: powieści, dramaty, eseistykę, wspomnienia, prace krytyczne, szkice o pisarzach, liczne przekłady.
Prozę Iwaszkiewicza trudno przypisać do któregoś z XX-wiecznych kierunków. Operując ogromną gamą stylów i konwencji literackich, mistrzowsko dobierał strukturę narracji do materii literackiej, jaką miała ona pomieścić.

Obecny wybór obejmuje dziewięć opowiadań: Panny z Wilka i Brzezina z tomu Panny z Wilka (wyd. 1932), Stara cegielnia z tomu Stara cegielnia. Młyn nad Lutynią (wyd. 1946), Matka Joanna od Aniołów i Bitwa na równinie Sedgemoor z tomu Nowa miłość i inne opowiadania (wyd. 1946), Ikar z tomu Opowiadania 1918–1953 (wyd. 1954), Kochankowie z Marony (wyd. 1961), Opowiadanie z psem i Kościół w Skaryszewie z tomu O psach, kotach i diabłach (wyd. 1968).
Zostały one dobrane tak, by w przynajmniej w pewnym stopniu obrazowały różnorodność prozy Iwaszkiewicza.