Opowiadanie siebie stanowi próbę paralelnego odczytania Dzienników i opowiadań Higuchi Ichiyo jako tekstów literackich, w których autorka tworzy swoje oblicza: ubogiej poetki, głowy rodziny, zakochanej uczennicy, pisarki. Analiza wizerunków Ichiyo jest poprzedzona szczegółowym studium stylu i narracji Dzienników, podkreślającym występujące w nich zabiegi formalne, symbolikę tytułów i kompozycji, liczne antycypacje i zmiany punktu widzenia. Wyjątkowe miejsce zajmuje w tej części książki zagadnienie konfrontacji własnego wizerunku ze spojrzeniem innych oraz będące jej wynikiem poczucie osamotnienia. To samo zagadnienie powraca w analizie opowiadań Otsugomori (Wigilia Nowego Roku, 1894), Yamizakura (Wiśnie o zmierzchu, 1892), Yuki no hi (Śnieżny dzień, 1893), Yamiyo (Mroczna noc, 1894), Wakaremichi (Na rozstaju, 1896), Takekurabe (Dorastanie, 1895-1896) i Nigorie (Błotnista woda, 1895), których bohaterki przypominają autorkę Dzienników, będącą równocześnie podmiotem mówiącym i przedmiotem opowiadania.

Zastosowana w książce Katarzyny Sonnenberg perspektywa porównawcza pozwala na odnalezienie podobieństw między Dziennikami i opowiadaniami na poziomie stylu, narracji, obrazowania i tworzenia postaci. Podkreśla również powtarzalność poruszanych przez Ichiyo tematów, która sprawia, że wybrane utwory można uznać za alternatywne wersje jednej opowieści.