Dzieło Kazimierza Bujnickiego zamknięte jest w minionej epoce, ograniczone do terenu, na którym tworzył, adresowane do współziomków-Polaków, by nie zapomnieli wiary ojców, historii swej krainy, języka przodków; dzieło skierowane do poszukujących w literaturze zwyczajnej ludzkiej mądrości, moralnego wsparcia, wytchnienia. Sam autor, zdający sobie sprawę ze skromności swoich pisarskich przedsięwzięć i ich podstawowego, dydaktycznego celu, wyznaje w jednym z listów do Adama Zawadzkiego:
(...) pragnąłbym dzielić zasługę z tymi autorami, których dzieła każde kółko rodzinne może brać śmiało do głośnego czytania.
Dlatego niniejsza monografia daleka jest od silenia się na wymuszone wyszukiwanie w dziele K. Bujnickiego wartości wysokoartystycznych czy stwarzania korzystnego kontekstu pisarstwu autora Starej panny wobec dorobku jego pokoleniowych rówieśników, lub też podkreślania domniemanej wyjątkowości myśli i pióra tegoż. Opracowanie chce mieć przede wszystkim znaczenie materiałowe, poprzestając na oglądzie całokształtu dorobku pisarza, omówieniu najważniejszych idei obecnych w jego dziele, wskazaniu inspiracji patronujących poszczególnym tekstom i osadzeniu w najbliższym kontekście aksjologicznym.
Autorka ma nadzieję, że jej praca stanie się inspiracją do dalszych, szczegółowych prac o dziele Bujnickiego, wpisanym w powieściopisarstwo czasów międzypowstaniowych…