Polskość Chopina jest zapisem indywidualnego sposobu myślenia i światopoglądu. Poprzez filozofię, sztukę, literaturę i poezję Pociej ukazuje złożoność i powagę zagadnienia, jednocześnie odrzucając interpretacje banalne i stereotypowe, nasycone pustym patosem. Nie jest to wizja naukowca, tylko refleksja myśliciela, pisarza-entuzjasty, który w formie eseju literacko-naukowego pisze o muzyce, odczytując jej sensy i znaczenia przez analogie, paralele i metafory.

Książka obejmuje trzy główne obszary zagadnień, rozważane w odniesieniu do życia i dzieła Chopina: I – obszar rzeczywistości historyczno-politycznej (Korzenie i gleba), II – patriotyzmu i rozmaitych jego odczytań (Ekspresja - obraz - symbol - mit), w którym omawiana jest symbolika patriotyzmu i mit dawnej Polski oraz temat miłości ojczyzny w wielu jej odmianach i przejawach (jak m.in. wzmożone poczucie wolności, umiłowanie języka ojczystego, martyrologia i tragizm, mesjanizm i mistycyzm). Do pewnych podsumowań dochodzi autor w III rozdziale (Bycie Polakiem – bycie artystą), w którym rozważane jest poczucie polskości artysty. Wywód uzupełnia „kontrapunkt literacki” wybranych przez Bohdana Pocieja tekstów czterech największych polskich romantyków (Krasińskiego, Słowackiego, Mickiewicza, Norwida), które doskonale korespondują z rozdziałem drugim – są egzemplifikacją sztuki pisania, która przeniknięta jest duchem polskości.