Autor postawił sobie za cel wskazanie podwójnej funkcji czynnika psychicznego, jaką pełni on w czynie zabronionym oraz winie. Poszukując odpowiedzi na pytanie o wpływ elementów podmiotowych w tych dwóch warstwach decydujących o odpowiedzialności człowieka, Tomasz Przesławski zaprezentował teorię czteropostaciowej koncepcji winy. Jej podstawą jest czyn zabroniony, w którym czynnik psychiczny w sensie prawnym pozwala odgraniczyć rzeczywistość świadomie przekształcaną przez człowieka od rzeczywistości zmieniającej się niezależnie od jego woli. Wina wyrastająca z czynu zabronionego przybiera różną postać w zależności od tego, kto i dla jakich potrzeb ocenia czynnik psychiczny (w tym też sensie można mówić o winie występującej w chwili czynu sprawcy, winie ustalonej przez sędziego, winie przy wymiarze kary oraz przy jej wykonaniu). Rola czynnika psychicznego w każdej z wymienionych postaci winy jest zróżnicowana, zaś zwieńczenie tej konstrukcji stanowi gwarancja zarówno szeroko rozumianej odpowiedzialności człowieka, jak i realizacji sprawiedliwości społecznej.