Niniejszy zapiśnik jest próbą utrwalenia zmagań dotkniętego samoświadomością eremity, który nie umiejąc tworzyć bytów odrębnych, kieruje się znakiem „wszystko jest poezją”, i chce opowiedzieć swój świat. Chociaż inny znak mówi, że „nikt nie jest samotną wyspą”, to będąc światem samym w sobie, świadomie rezygnuje z tego, co dla innych jest ważne, usuwając się w cień do swojej samotni, albo wyruszając po raz kolejny w drogę śladami innych wrażliwców, usiłuje odnaleźć swoje korzenie oraz dawno utraconą radość życia. Jako dziecko Jarocina szuka jej w muzyce, a jako niedoszły poeta – w miejscach związanych z życiem innych pisarzy, którzy ukształtowali jego postrzeganie świata.